Nowa Kultura // τεύχος 6

EDITORIAL 

Το παρόν έντυπο αποτελεί περιοδική έκδοση της πολιτικής συνέλευσης της κατάληψης libertatia. Εκδίδεται ανά περίπου τρεις μήνες και το περιεχόμενό του περιλαμβάνει κείμενα της κατάληψης σχετικά με τρέχοντα ζητήματα, αναλύσεις πάνω σε θεωρητικά ζητήματα ή θέματα της επικαιρότητας (προσωπικές ή συλλογικές) και κείμενα και θέσεις που παρουσιάστηκαν σε εκδηλώσεις/δράσεις που πραγματοποιήθηκαν εντός ή εκτός της κατάληψης.
Σε αυτό το τεύχος θα δώσουμε χώρο σε μερικές σημειώσεις από ένα όμορφο αγώνα ενάντια στα άσχημα του κόσμου. Στόχος είναι η περαιτέρω προπαγάνδιση του πολιτικού λόγου και η διάδοση της κουλτούρας και των ιδεών του ελευθεριακού κομμουνισμού.
Διανέμεται σε στέκια, καταλήψεις και κολεκτίβες εργασίας

περιεχόμενα

- Το χρονικό μιας καλοσχεδιασμένης φάρσασ 13.3
- αντιφασιστική διαδηλωση 19.3
- Ενημέρωση απο την πορεία αλληλεγγύης στις καταλήψεις 4.4
- 21 Απριλίου : γιατι ο αγώνας ενάντια στο φασισμό είναι αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη.

- αντιφασιστική δράση στο Φάληρο (μαησ)
- Πρωτομαγιά: ημέρα ταξικής μνήμης και Απεργίας
- απεργιακη περιφρουρηση & γενικη απεργια 17.5
- ενημερωση απο λευκορωσια
- Σημειωσεις από ένα όμορφο αγώνα ενάντια στα άσχημα του κόσμου

 Το χρονικό μιας καλοσχεδιασμένης φάρσας
 (κείμενο-κάλεσμα σε μικροφωνική αλληλεγγύης που μετασχηματίστηκε σε αυθόρμητη πορεία
μετά τις εκκενώσεις καταλήψεων στην Αθήνα στις 13/3)

Ξημερώματα Δευτέρας 13/3 αστυνομικές δυνάμεις εισέβαλαν στην κατάληψη Βίλα Ζωγράφου.
Μέσα στην κατάληψη βρίσκονται σύντροφοι/ισσες, οι οποίες/οι ανέλαβαν την πολιτική ευθύνη
για την υπεράσπιση αυτής. Μία ωρα νωρίτερα η κατάληψη προσφύγων Αλκιβιάδου εκκενώνεται
από τις δυνάμεις καταστολής. Οι πολιτικές προεκτάσεις Εδώ και μερικά χρόνια μάθαμε πως η χώρα
που ζούμε περνά μια κρίση – οικονομική μας είπαν.
Εμείς έχουμε να προσθέσουμε πως η κρίση υπήρχε και θα υπάρχει για πάντα, όσο υπάρχει
καπιταλισμός.
Κρίση οικονομική
Κρίση ανθρωπιστική
Κρίση αξιών
ΚΡΙΣΗ
Κράτος και αφεντικά, λοιπόν, οι κριτές των ζωών μας.Ποια είναι άξια να ζει και ποιος όχι. Ποια έχει
δικαίωμα να εργάζεται και ποιος όχι. Ποιοι και ποιες εν τέλει είναι χρήσιμες για την
αναπαραγωγή αυτού του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος. Η μάσκα της κυβέρνησης συριζα-ανελ έχει καιρό τώρα πέσει ακομή και στα μάτια των πιο δύσπιστων. Όποια κυβέρνηση και αν ανέβει στην εξουσία θα εχει την ίδια αντιμετώπιση προς τις κοινωνικές τάξεις που καταπίέζει και εκμε-
ταλλεύεται. Βία και καταστόλή των κοινωνικών και πολιτικών κινημάτων που παλεύουν για την
ανατροπή του υπάρχοντος εκμεταλλευτικού συστήματος, με δυο λέξεις, του καπιταλισμού.
Συστηματικά και αδειάλειπτα, το κρατός και οι μηχανισμοί του εκκένωνουν χώρους αλληλ-
λεγύης και ελευθερίας. Παράλληλα πουλάν ανθρωπισμό και δημοκρατικές αξίες κοινωνικής
αλληλεγγύης. Ήταν η ίδια κυβέρνηση που εκκένωσε πέρσι τον Ιούλη 3 καταλήψεις στέγης κι
αλληλεγγύης σε μετανάστες/τριες στη Θεσσαλονίκη. Η ίδια που έκκενωσε το Ανοιχτό 3ο στη
Σύρο πριν από λίγο καιρό. Η ίδια που συστηματικά απελαύνει μετανάστες που δεν πληρούν τα
κριτηρία τους για να γίνουν “πρόσφυγες πολέμου”. Η ίδια που αφήνει και σιγοντάρει νεοναζί
και φονταμεταλιστές χριστιανούς να παρελαύνουν στους δρόμους. Η ίδια που διεκπαιρεώνει
με επιτυχία το ρόλο της, όπως και κάθε άλληπριν απ’ αυτήν.
Πολιτική στάση αλληλεγγύης
Εμείς από την πλευρά μας βρισκόμαστε δίπλα σε κάθε καταπιεζόμενο κομμάτι της κοινωνίας.
Οραμάτιζόμενοι μια ζωή ελεύθερη μακριά απο καταπιεστικές λογικές και πρακτικές στε-
κόμαστε αλληλέγγυες στις καταλήψεις και στις αυτοοργανωμένες δομές δημιοργικής αντίστα-
σης στο υπάρχον.
Οι καταλήψεις για εμάς είναι χώροι ελευθερίας, δημιουργικής ενασχόλησης με την πολιτική,
δομές κάλυψης στεγαστικών αναγκών, χώροι δημιουργίας μιας ελεύθερης κουλτούρα αντίστασης στον καπιταλισμό και αλληλεγγύης μεταξύ των καταπιεσμένων.
Καλούμε, λοιπόν, τον κόσμο του κινήματος να στηρίξει έμπρακτα τις συλληφθείσες και τους
προσαχθέντες της Ζωγράφου και της Αλκιβιάδου, καθώς και καθε άλλης κατάληψης και αυ-
τοοργανωμένης δομής αλληλεγγύης και αντίστασης.

 21 Απριλίου : γιατι ο αγώνας ενάντια στο φασισμό είναι αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη.

 Η ιστορική μνήμη των λαών γρήγορα ξεθωριάζει και οι μεγαλύτερες φρικαλεότητες βρίσκουν
άλλοθι για να ξανάρθουν στην επιφάνεια. Μπορεί να είναι κάπως καμουφλαρισμένες ή
ακόμα και να δηλώνουν ξεκάθαρα την ιστορική τους προέλευση, όμως η ουσία τους παραμένει
η ίδια. Έτσι και στην Ελλάδα τώρα που η ακροδεξιά και ο φασισμός ξανασήκωσαν κεφάλι επι-
χειρούν να ξαναγράψουν την ιστορία. Φυσικά αυτά που λένε τα έλεγαν πολλά χρόνια τώρα,
αλλά το μεγαλύτερο κομμάτι του σημερινού αντιφασιστικού κινήματος απλά στρουθοκαμή-
λιζε νομίζοντας πως δεν υπάρχουν, όπως μερικοί συνεχίζουν να κάνουν το ίδιο και σήμερα
πιστεύοντας πως μια δίκη μπορεί να λύσει το πρόβλημα της φασιστικής απήχησης.
Μια από τις επιμέρους προσπάθειες παραχάραξης της ιστορίας είναι και η στάση απέναντι
στα γεγονότα της 21ης Απριλίου 1967, την επιβολή δηλαδή της χούντας των συνταγματαρ-
χών. Εμείς με τη σειρά μας θα επιχειρήσουμε να αποτυπώσουμε ένα μικρό χρονικό και μια
ανάλυση των γεγονότων που οδήγησαν εκεί, τι έγινε κατά τη διάρκεια της δικτατορίας και πώς
επήλθε η πτώση της και η «ομαλή δημοκρατική μετάβαση».

Η πολιτική κατάσταση πριν τη δικτατορία και η διόγκωση του παρακράτους 

Πρώτα απ’ όλα η χούντα δεν ήρθε από το πουθενά. Ήδη από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου
Πολέμου και τις διαπραγματεύσεις για το «μοίρασμα της πίτας» φάνηκε ότι η Ελλάδα κατέχει
ένα σημαντικό γεωπολιτικό ρόλο για το δυτικό στρατόπεδο, καθώς αποτελεί ανάχωμα στην
έξοδο του κομμουνιστικού μπλοκ προς τη Μεσόγειο. Οπότε αφενός οι κομμουνιστές δεν έπρεπε
να επικρατήσουν και αφετέρου έπρεπε να χρηματοδοτηθούν τόσο οι εκάστοτε κυβερνήσεις για
να αναπτύξουν την οικονομία της χώρας όσο και οι διάφοροι αντι-κομμουνιστές (φιλελεύθε-
ροι, δεξιοί, κυρίως φασίστες και δωσίλογοι) για να εξαλείψουν τον κίνδυνο του κομμουνισμού.
Έτσι, δημιουργείται ένα ογκώδες παρακράτος, το οποίο και συνδράμει τις αστυνομικές δυνάμεις
στο θεάρεστο έργο τους και φυσικά παίρνει παχυλούς μισθούς από ξένες μυστικές υπηρεσίες,
κατά κύριο λόγο αμερικάνικες φυσικά. Το παρακράτος αυτό εκτείνεται σ’ ένα μεγάλο φάσμα
και κυρίως στον στρατό και την αστυνομία, ενώ αποτελεί πάντα την εφεδρεία του συστήματος
για λύσεις ανάγκης, όπως αντίστοιχα και ο φασισμός διαχρονικά.
Κατά τη διάρκεια του 1965, λοιπόν, και αφού είχε προηγηθεί η περίοδος του «κράτους της
δεξιάς» (1955-1963) και γεγονότα όπως οι «εκλογές βίας και νοθείας»(1961) και η δολοφονία Λα-
μπράκη (1963) η Ένωση Κέντρου βρισκόταν στην εξουσία. Ο κίνδυνος για ενίσχυση του κομμου-
νισμού φαινόταν ορατός στις αστικές δυνάμεις, το παρακράτος και τα αφεντικά του (παλάτι, ΗΠΑ,
ΝΑΤΟ), καθώς ενισχύονται ολοένα και περισσότερο μαχητικές συνδικαλιστικές και φοιτητικές
δυνάμεις. Το κυβερνόν κόμμα έπρεπε να μην χάσει δύναμεις προς τα αριστερά, αλλά αντί-
θετα να συνεργαστεί με τη δεξιά για μια ακόμη φορά, ώστε να ανακόψει τον «κομμουνιστικό
κίνδυνο». Γι’ αυτό και γίνεται η λεγόμενη «αποστασία», κίνηση καθοδηγούμενη από το πα-
λάτι με έναν εκ των βασικών πρωταγωνιστών να είναι και ο Κ. Μητσοτάκης. Φυσικά, η κίνηση
αυτή δημιούργησε αναβρασμό στην κοινωνία κατά τους καλοκαιρινούς μήνες του 1965 (Ιου-
λιανά), με αποκορύφωμα την 21η Ιουλίου, όπου δίνεται εντολή για επίθεση στους διαδηλωτές,
με συνέπεια έναν νεκρό (Σωτήρης Πέτρουλας), 200 τραυματίες και 250 συλληφθέντες. Υπήρχε,
όμως κι ένα εναλλακτικό σχέδιο σε περίπτωση που αυτό της αποστασίας δεν πήγαινε καλά:
πραξικόπημα στρατηγών αφοσιωμένων στο παλάτι για εννιά μήνες, το οποίο και θα ήταν
«συνταγματικά κατοχυρωμένο»!
Ο υπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ, ο πρέσβης τους στην Αθήνα και το ΝΑΤΟ προκρίνουν βασι-
λικό πραξικόπημα, η CIA, όμως, θέλει χούντα των συνταγματαρχών (που είχε ήδη σχηματι-
στεί) για να την ελέγχει, τακτική που είχε ήδη εφαρμόσει με επιτυχία σε χώρες της Λατινικής
Αμερικής. Ενώ η βασιλική χούντα αναβάλλει συνεχώς το σχεδιό της (είχαν ήδη προκηρυχθεί
εκλογές για τον Μάιο του 1967 κι ενώ στο μεσοδιάστημα έπεφτε η μια προσωρινή κυβέρνηση
μετά την άλλη), η χούντα των συνταγματαρχών πληροφορείται –μέσω του διοικητή του Γ’ σώ-
ματος στρατού της Θεσσαλονίκης Ζωιτάκη– το εγκεκριμένο από το ΝΑΤΟ σχέδιο της πρώτης και
αποφασίζει να δράσει. Το παρακράτος έχει μεγαλώσει τόσο πλέον που αποκτά την εξουσία.
Εξάλλου, πολλοί χουντικοί είχαν υπηρετήσει στο παρελθόν με επιτυχία στα Τάγματα Ασφα-
λείας, αναμέσα τους και ο Παπαδόπουλος.Το πραξικόπημα της 21ης ΑπριλίουΤο πραξικόπημα λαμβάνει χώρα την Παρασκευή 21 Απριλίου 1967, με αμερικανικά τανκς να
βγαίνουν στους δρόμους της Αθήνας και 10.000 κόσμο να συλλαμβάνεται την πρώτη εκείνη
νύχτα. Θα κρατήσει 7 χρόνια. Η αριστερά φυσικά από την πρώτη στιγμή ξεσηκώνεται κατά
της χούντας. Η αντίσταση είναι παρόλα αυτά σπασμωδική κι όχι καλά οργανωμένη, με πιο
σημαντικά παραδείγματα την αποτυχημένη –για 2 δευτερόλεπτα– απόπειρα του Παναγούλη να
σκοτώσει τον Παπαδόπουλο, αλλά και την ομάδα Καράγιωργα που πραγματοποίησε πλήθος
βομβιστικών ενεργειών. Υπήρχαν και πολλοί που έκαναν «αντίσταση» από το εξωτερικό είτε
για να σωθούν είτε για να ξεπλύνουν το πολιτικό τους παρελθόν και να επανέλθουν δρι-
μύτεροι στα πολιτικά δρώμενα, με ορισμένες εξαιρέσεις φυσικά. Ο πολύς λαός, όμως, μέ-
νει αμέτοχος αρχικά, παρά την δυσαρέσκεια που τον διακατέχει, κάτι που φαίνεται και από τα
πλήθη που συγκεντρώθηκαν στην κηδεία του Γ. Παπανδρέου τον Νοέμβριο του 1968 και την
μετέτρεψαν σε πραγματική διαδήλωση. Φυσικά η αντίσταση φέρνει θύματα, αλλά και ανθρώ-
πους που βασανίστηκαν άγρια. Στους πρώτους ανήκουν τόσο ο Γιάννης Χαλκίδης, μέλος του
ΠΑΜ, που δολοφονήθηκε εδώ στην πόλη μας, ο βουλευτής της ΕΔΑ Γιώργος Τσαρουχάς και οι
νεκροί κατά τη διάρκεια της εξέγερσης του Πολυτεχνείου όσο και αμέτρητοι άλλοι αφανείς
ήρωες που ποτέ δεν θα μάθουμε τα ονόματά τους (88 είναι οι επίσημα μετρημένοι νεκροί
κατά την επταετία σύμφωνα με την Προοδευτική Ένωση Μητέρων Ελλάδας). Στους δεύτερους
τρανταχτά παραδείγματα αποτελούν ο Αλέκος Παναγούλης και ο Σπύρος Μουστακλής που
έμεινε ανάπηρος.Οι μύθοι της ακροδεξιάς για την περίοδο της επταετίαςΤα παραμύθια που ακούμε από τους υποστηρικτές της χούντας είναι πολλά: ότι δεν υπήρ-
χε καταπίεση, υπήρχε εθνική κυριαρχία, δεν χρωστούσαμε, δεν υπήρχαν σκάνδαλα… Για
το πρώτο επιχειρηματολογήσαμε ήδη, ας πάμε και στα επόμενα.
Η αγαστή σχέση μεταξύ χούντας και ΗΠΑ είναι γνωστή. Εξάλλου, από εκεί χρηματοδοτούνταν.
Όταν μάλιστα η αμερικανική Βουλή ψηφίζει το σταμάτημα της στρατιωτικής βοήθειας προς
την Ελλάδα,η Γερουσία απορρίπτει την εισήγηση της Βουλής. Αλλά και εφημερίδες, όπως
οι Τάιμς υποστηρίζουν ανοιχτά τη χούντα, μέχρις ότου αλλάξουν άποψη, καθώς εμφανίζε-
ται διχογνωμία ανάμεσα στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ (υπουργείο εξωτερικών) που θέλει Καραμανλή
και το Πεντάγωνο (υπουργείο εθνικής άμυνας) που θέλει Παπαδόπουλο. Η «δημοκρατική» Ευ-
ρώπη από την άλλη αποφασίζει μόλις στα τέλη του 1969 ότι η δικτατορική Ελλάδα δεν ανήκει
στους κόλπους της. Εξάλλου, είχε δημοσιευτεί και το πόρισμα της υποεπιτροπής Ανθρωπίνων
Δικαιωμάτων για τα βασανιστήρια, τους πολιτικούς κρατούμενους κι όχι μόνο.
Ένας άλλος μεγέλος μύθος είναι για τα «οικονομικά επιτεύγματα» της δικτατορίας. Ενδεικτικά
θα αναφέρουμε ότι όχι μόνο το δημόσιο χρεός αυξήθηκε από 38,7 δισεκατομμύρια δραχμές
τον Δεκέμβρη του 1967 σε 87,5 δισεκατομμύρια δραχμές τον Ιανουάριο του 1973, αλλά και το
ότι το εμπορικό έλλειμμα το 1973 ήταν πέντε φορές μεγαλύτερο από αυτό του 1968. Επίσης,
στον αγροτικό τομέα, όπου απασχολούνταν το 44% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού, αντί
της πενταετούς πρόβλεψης του καθεστώτος για ανάπτυξη 5,2%, η αγροτική οικονομία αναπτύ-
χθηκε κατά μόλις 1,8% στην περίοδο 1967-1974, σε αντίθεση με το 4,2% κατά την περίοδο 1963-
1966. Οι εξαγωγές αγροτικών προϊόντων μειώθηκαν από το 63% του συνόλου των εξαγωγών
το 1968 στο 48% το 1972. Το αποτέλεσμα ήταν το κατά κεφαλήν αγροτικό εισόδημα να πέσει από
το 55% στο 43% του μέσου κατά κεφαλήν εθνικού εισοδήματος. Κι όλα αυτά, ενώ είχε σταματήσει
και η μετανάστευση που έδιωχνε πλεονάζον εργατικό δυναμικό. Παράλληλα, πριμοδοτού-
νταν το κάθε λογής ξένο και ντόπιο κεφάλαιο, με συνέπεια οι πλούσιοι να γίνουν πλουσιότε-
ροι (η συνέχεια γνωστή…).
Κι έτσι φτάνουμε στα σκάνδαλα. Από τις συμβάσεις με Litton, Μακντόναλντ, Τομ Πάππας και
Siemens, όπου από ένα προϋπολογισμό ύψους 450 εκατομμυρίων φαγώθηκαν τα 400, στο
σκάνδαλο με τα «κρέατα του Μπαλόπουλου» και ως τα αμερικανικά όπλα που προορίζονταν
για την Ελλάδα και οι χουντικοί τα πούλησαν στην Αφρική. Και φυσικά με την οικογενειοκρα-
τία να βασιλεύει με τις «τακτοποιήσεις» των γαμπρών του Παττακού, των αδερφών του Παπα-
δόπουλου και των ίδιων των πραξικοπηματιών που «νομοθέτησαν» τον διπλασιασμό των μι-
σθών τους.
Η δικτατορία, όπως αναφέραμε και πριν, ήταν μια προσωρινή λύση. Αποτέλεσε τη μετάβαση από
την δεξιά του 1963 στη δεξιά του 1974. Εξάλλου, από εκεί προέρχεται και για δικό της λογαρια-
σμό δρα. Είναι ένοικοι στην ίδια πολυκατοικία ως γνωστόν. Από το παραδοσιακό δεξιό κράτος
των δωσίλογων, λοιπόν, που απορρόφησε και αφομοίωσε όλους τους προδότες της κατοχής
και που η δικτατορία αποτέλεσε την κορυφαία εκδήλωσή του στη μετά του 1974 Ελλάδα του
Καραμανλή, ο οποίος πλέον εμφανίζεται ως σωτήρας που θα επαναφέρει την ομαλότητα και
τη δημοκρατία. Κι ενώ οι χουντικοί του έστρωσαν τον δρόμο προς την εξουσία, αυτός το μόνο
που έκανε ήταν να μετατρέψει τη θανατική ποινή σε ισόβια. Όλα κι όλα έπρεπε να τηρηθούν
και τα προσχήματα!Το εξεγερσιακό 1973Κι ενώ η χούντα σταδιακά σαπίζει, έρχεται το 1973 για να ταράξει τα νερά. Ήδη από τον
Φεβρουάριο και τον Μάρτιο τα πανεπιστήμια «βράζουν», με τις μαχητικές διαμαρτυρίες που
γίνονται σε πολλές σχολές της χώρας και κυρίως την Νομική. Λίγο αργότερα, στις 14 Νοεμβρίου
1973 αρχίζει η κατάληψη του Πολυτεχνείου για να τελειώσει με πολύ αίμα και πολλούς νε-
κρούς στις 17 με την εισβολή των τανκς. Ένας ακόμη μυθος που διαδίδουν οι φασίστες
σήμερα είναι ότι στο Πολυτεχνείο δεν υπήρξαν νεκροί. Εμείς για μια ακόμη φορά θα μι-
λήσουμε με στοιχεία: Η πρώτη επίσημη καταγραφή των νεκρών του Πολυτεχνείου έγινε τον
Οκτώβρη του 1974 από τον εισαγγελέα Δημήτρη Τσεβά, το πόρισμα του οποίου έκανε λόγο για
18 «πλήρως βεβαιωθέντες» νεκρούς και άλλους 16 «βασίμως προκύπτοντες». Από τότε πολλοί μί-
λησαν για το θέμα είτε ανεβάζοντας είτε κατεβάζοντας τον αριθμό των νεκρών. Το 2002,
όμως, ξεκίνησε από το Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών, μια έρευνα που φιλοδοξούσε να ξεκαθαρίσει
τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, συγκεντρώνοντας τεκμήρια και μαρτυρίες. Σύμφωνα, λοιπόν,
με την πολυετή αυτή έρευνα (με τίτλο «Τεκμηριώνοντας τα γεγονότα Νοεμβρίου 1973») προ-
κύπτει ότι οι ταυτοποιημένοι και πλήρως επιβεβαιωμένοι νεκροί της εξέγερσης είναι 24, ενώ
ερευνώνται άλλες 30 περιπτώσεις. Οι περισσότεροι από αυτούς είναι φοιτητές και μαθητές.
Επίσης, σύμφωνα με την ίδια έρευνα, οι βεβαιωμένοι τραυματίες του τριημέρου ανέρχο-
νται στους 1.103, στους οποίους όμως πρέπει να προστεθεί και «ανεξακρίβωτον πλήθος ετέρων
πολιτών», οι οποίοι «ή ιατρών, ή ενοσηλεύοντοοίκει, ή και ουδαμού προς νοσηλεία κατέφυγον,
φοβούμενοι προφανώς δυσάρεστους δι’ αυτούς ή τας οικογενείας των εξελίξεις», όπως χαρα-
κτηριστικά αναφέρει ο Τσεβάς στο πόρισμα του 1974. Άλλα ενδιαφέροντα στοιχεία είναι τα εξής:
υπήρξαν 5.000 διαδηλωτές μέσα στο ίδρυμα, 10.000 στην άμεση περίμετρο και 100.000 σε
διάσπαρτες διαδηλώσεις. Οι αστυνομικοί χρησιμοποίησαν 24.000 φυσίγγια, η φρουρά του
υπουργείου Δημόσιας Τάξης έριξε 2.192 φυσίγγια και οι στρατιώτες 300.000 φυσίγγια.
Σ’ αυτούς να προσθέσουμε τις ακροδεξιές συμμορίες που συνέδραμαν το έργο τους, όπως:
«Ο Ηλίας Τσαπούρας (σ.σ. στενός συνεργάτης του Μιχαλολιάκου) και έτεροι μη αποκαλυφθέντες
δράσται από κοινού απέκτειναν εκ προθέσεως κατά τον αυτόν τόπον και χρόνον, τους Βασίλειον
Φάμελον και Toril Engeland, πυροβολήσαντες εναντίον των δι’ οπλοπολυβόλων και τυφεκίων, εκ
του δώματος της στεγαζούσης το Υπουργείον Δημοσίας Τάξεως οικοδομής και πλήξαντες διά των
ριφθεισών σφαιρών τον μεν Βασίλειον Φάμελλον εις τον δεξιόν οφθαλμόν με αποτέλεσμα να
υποστή ούτος τυφλόν τραύμα εκ του οποίου ως μόνης ενεργού αιτίας επήλθεν ο θάνατός του, την
δε Toril Engeland κατά το πρόσθιον θωρακικόν τοίχωμα, με αποτέλεσμα να υποστή αύτη τυφλόν
τραύμα θώρακος εκ του οποίου ως μόνης ενεργού αιτίας επήλθεν ο θάνατός της (βούλευμα του
Συμβουλίου Εφετών).»Η ανατροπή του Παπαδόπουλου, η άνοδος Ιωαννίδη και τα γεγονότα της ΚύπρουΑμέσως μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, οι καραμανλικοί στρατηγοί Γκιζίκης και Μπονάνος
ανατρέπουν τον Παπαδόπουλο, ο οποίος έτσι κι αλλιώς είχε ήδη συμβιβαστεί με τη λύση Καρα-
μανλή, όχι όμως και ο Ιωαννίδης που ανατρέπει τους δυο στρατηγούς στις 25 Νοέμβρη για να
μπλοκάρει το σχέδιο ομαλής μεταβίβασης της εξουσίας και για να μείνει στην εξουσία ως και το
πραξικόπημα της ΕΟΚΑ Β κατά του Μακαρίου στην Κύπρο στις 15 Ιουλίου 1974.
Η τελευταία πράξη, λοιπόν, λαμβάνει χώρα στην Κύπρο με την ανατροπή του Μακαρίου, την
μετέπειτα τουρκική εισβολή και την εντέλει διχοτόμηση του νησιού. Είναι αυτές οι στιγμές που η
εθνικιστική ακροδεξιά επιδεικνύει περίτρανα τον πατριωτισμό της. Και κάπως έτσι τελειώνει και η
περίφημη «επταετία» στις 23 Ιουλίου 1974. Την επόμενη μέρα καταφτάνει ως ελευθερωτής ο Κα-
ραμανλής για να «επαναφέρει την δημοκρατία» και η λεγόμενη περίοδος της «μεταπολίτευσης»
ξεκινά.
Φυσικά, τα «σταγονίδια» μια χαρά συνέχιζαν να υπάρχουν, ενώ αν γινόταν πραγματική «απο-
χουντοποίηση» η δεξιά δεν θα μπορούσε να βρει στελέχη για την μετέπειτα δημοκρατική της
πορεία. Εξάλλου, η χούντα από εκεί προερχόταν, ενώ η ακροδεξιά ήταν κατά κύριο λόγο εν-
σωματωμένη στο στρατόπεδο των «εθνικοφρόνων» καθόλη τη διάρκεια της περιόδου 1946-1967.
Αργότερα, παρόλο που ακολούθησε δική της πορεία συνέχιζε τα νταραβέρια με το κυρίαρχο
κόμμα του δεξιού πολιτικού φάσματος, τα οποία και φτάνουν ως και τις μέρες μας με τις συνομιλίες
Μπαλτάκου-Κασιδιάρη, τις δηλώσεις για «σοβαρή Χρυσή Αυγή» και πολλά άλλα παραδείγματα.
Έτσι κι αλλιώς, ο ιστορικός ρόλος της ακροδεξιάς είτε λέγεται φασισμός είτε ναζισμός είτε φοράει
τη στρατιωτική στολή της χούντας είτε την κουκούλα του δωσίλογου είναι ένας: να λειτουργεί ως
εφεδρεία του συστήματος όταν αυτό εισέρχεται σε δύσκολες ιστορικές περιόδους και προκρίνονται
οι «ακραίες λύσεις» για τη διάσωση του καπιταλιστικού και αστικοδημοκρατικού συστήματος.
Εμείς από τη μεριά μας θα είμαστε εκεί για να υπενθυμίζουμε τον ρόλο της σ’ αυτόν τον τόπο,
αλλά και σ’ όλη τη γη και για να τη σταματάμε τόσο στο δρόμο όσο και σε θεωρητικό επίπεδο,
όταν προσπαθεί να παραχαράξει και να ξαναγράψει την ιστορία. Γιατί η ιστορική μνήμη είναι όπλο
στα χέρια των καταπιεσμένων και των κινημάτων και θα στρέφεται πάντα εναντίον αυτών που
προσπαθούν να τη διαστρεβλώσουν.

 Πρωτομαγιά: ημέρα ταξικής μνήμης και Απεργίας

 Ιστορικά η πρωτομαγιάΗ επίσημη καθιέρωση της Εργατικής Πρωτομαγιάς ξεκίνησε από το ιδρυτικό συνέδριο της
Δεύτερης Διεθνούς στο Παρίσι στις 20 Ιουλίου 1889. Η απόφαση καλούσε σε Διεθνή κινητοποί-
ηση την ημέρα της επετείου των γεγονότων του Σικάγο το 1886, όπου η αστυνομία άνοιξε πυρ
κατά εργατών/τριων που διαμαρτύρονταν υπέρ της διεκδίκησης της οκτάωρης εργασίας και κα-
λύτερων εργασιακών συνθηκών. Στη μέρα της Πρωτομαγιας βρίσκονται όλες οι μαχητικές διεκ-
δικήσεις των εργατριών/των και εργαζομένων όλης της γηςγια το δικαίωμα σε μαι αξιοπρεπή
διαβίωση και όχι απλά ένα αναξιοπρεπή αγώνα για ένα μεροκάμματο. Η μέρα αυτή είναι
βαμμ΄νη με αίμα, από τους πρώτους πολύνεκρους εργατικούς αγώνες στο Σικάγο του 1886,
μέχρι τα γεγονότα της Θεσσαλονίκης το 1936, με τους 12 νεκρούς και τους εκατοντάδες τραυματίες
με εντολή του δικτάτορα Ιωάννη μεταξά.
Η ημερομηνία αυτή λοιπόν, συμβολίζει τους αγώνες εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλο τον
πλανήτη για μόνιμη, δημιουργική και ικανοποιητικώς αμειβόμενη 8ωρη εργασία, για το δικαί-
ωμα στον ελεύθερο χρόνο και στη νυχτερινή ξεκούραση. Το σύνθημα της ημεράς αυτής σε
όλο τον κόσμο ήταν ‘’8 ώρες δουλειά, 8 ώρες ξεκούραση, 8 ώρες ύπνο’’. Στο αίτημα αυτό, ήρ-
θαν να προστεθούν και τα αιτήματα για συλλογικές συμβάσεις, ασφαλίσεις υγείας, άδειες
και συνδικαλιστικές ελευθερίες στους χώρους εργασίας.Πρωτομαγιά στην ΕλλάδαΗ πρώτη ελληνική κινητοποίηση πραγματοποιήθηκε το 1893 από τον Σοσιαλιστικό Σύλλογο του
Σταύρου Καλλέργη. Η συγκέντρωση είχε περίπου 2.000 άτομα και έγινε στο Παναθηναϊκό
Στάδιο. Διαδήλωσαν υπέρ της οκτάωρης εργασίας, της καθιέρωσης της Κυριακής ως αργίας
και της κρατικής ασφάλισης για θύματα εργατικών ατυχημάτων. Λόγω επεισοδίων και πολ-
λών συλλήψεων χρειάστηκε να περάσουν 17 ολόκληρα χρόνια, ως το 1911 που γιορτάστηκε
και πάλι η εργατική Πρωτομαγιά. Στο διάστημα υπήρχαν μεγάλες απεργίες και κινητοποιήσεις
σε όλες σχεδόν τις πόλεις της Ελλάδας. Το 1911, η Φεντερασιόν Θεσσαλονίκης αναλαμβάνει τη
διοργάνωση της εργατικής Πρωτομαγιάς στη Θεσσαλονίκη με κεντρικό σύνθημα «8 ώρες
δουλειά, 8 ώρες ανάπαυση και 8 ώρες ύπνο».Αντίστοιχα διαδηλώσεις οργανώθηκαν και στην Αθήνα. 

Στη δική μας ταξική μνήμη όμως αυτή η μέρα είναι συνδεδεμένη και με ένα ακόμη ιστορικό
γεγονός, αυτό της εκτέλεσης 200 κομμουνιστών αιχμαλώτων την 1η Μαΐου 1944 στο σκοπευτήριο
της Καισαριανής, από τα ναζιστικά στρατεύματα Κατοχής. Λόγω της δολοφονίας ενός Γερμανού
στρατηγού και τριών αξιωματικών στους Μολάους της Λακωνίας από τις αντιστασιακές δυνά-
μεις τον Απρίλιο του ‘44, οι Ναζί οδήγησαν τους 200 κρατουμένους στο εκτελεστικό απόσπασμα
ως αντίποινα. Το σκοπευτήριο της Καισαριανής μεταβλήθηκε από εκείνη την Πρωτομαγιά του
‘44 σε μνημείο θυσίας και ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Απεργιακή πρωτομαγιά σήμεραΘεωρώντας την απεργία ως ακόμη ένα κομμάτι της ταξικής πάλης, αποτελεί για εμάς πρό-
σφορο έδαφος για τη δημιουργία των προϋποθέσεων της καταστροφής του καπιταλιστικού
συστήματος. Από το 2008 που η διεθνής οικονομική και πολιτική κρίση εμφανίζεται στην Ελλάδα, το κεφάλαιο βρίσκεται μπροστά σε μια αδυναμία της κοινωνικής αναπαραγωγής του. Έτσι επιχειρώ-
ντας την αναδιάρθρωση του, ένα σύνολο μέτρων έρχεται στο προσκήνιο με σκοπό την υπο-
τίμηση του κόστους της εργασίας, την αύξηση της παραγωγικότητας, τη μείωση του διογκωμέ-
νου ελληνικού δημόσιου τομέα και την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων με δι-
άφορους τρόπους όπως προγράμματα vaoucher, κυριακάτικη εργασία κλπ.
Για μας η κρίση δεν είναι αποτέλεσμα κάποιας κακής διαχείρισης του δημοσίου χρήματος από
τα πολιτικά πρόσωπα, ούτε ένα σημείο των καιρών αλλά ένα δομικό στάδιο μέσα στον κύκλο
του καπιταλισμού. Αποτελεί ταυτόχρονα όμως μέσο της όξυνσης των ταξικών αντιθέσεων άρα
και ανάδειξης των αντιφάσεων του καπιταλισμού, μια ευκαιρία για το ολικό ξεπέρασμα του.
Όντας αποσπασματικές και με χαμηλή διάρκεια, οι απεργίες των τελευταίων ετών, κατέληξαν να
λειτουργούν ως βαλβίδες αποσυμπίεσης της κοινωνικής οργής αδυνατώντας να αποτελέ-
σουν μια συνεχή διαδικασία για την κλιμάκωση του οικονομικού-πολιτικού αγώνα.
Με εφαλτήριο τις οικονομικού τύπου διεκδικήσεις και τη δυνατότητα ανάπτυξης της ταξικής
συνείδησης μέσω της κοινωνικής αλληλεπίδρασης που προσφέρει η απεργία, αποσκο-
πούμε στην ενσωμάτωση των εργαζομένων σ’ένα συνολικότερο πολιτικό αγώνα με ξεκάθα-
ρα επαναστατικά-ταξικά χαρακτηριστικά. Σε αυτό όμως πρωταγωνιστές πρέπει να είναι οι ίδιες οι
εργαζόμενες και εργαζόμενοι, αυτοί πρέπει να παλέψουν για τα δικαιώματά τους, μέσα από τα
σωματεία βάσης και την αυτοοργάνωση στους χώρους εργασίας. Προβάλλει επιτακτική λοιπόν
η ανάγκη της επαναστατικής οργάνωσης της εργατικής τάξης. Με εργατικά συμβούλια και αυτο-
οργανωμένα σωματεία βάσης, που δεν μένουν μόνο στις οικονομικές διεκδικήσεις, ενάντια στη
λογική της εκπροσώπησης και της ανάθεσης, με τη δημιουργία κολεκτίβων εργασίας και την κα-
τάληψη-αυτοδιαχείριση των μέσων παραγωγής. Τη δημιουργία δηλαδή ενός νέου πόλου
για το συντονισμό και τη διάδοση της αλληλεγγύης ανάμεσα στις εργάτριες και στους εργάτες.

 Γενική απεργία Τετάρτη 17/5Για άλλη μια φορά, η συγκυβέρνηση συριζα-ανελ αποδεικνύει πως καμιά διαπραγμά-
τευση της οικονομικής κρίσης στα στενά πλαίσια της καπιταλιστικής διαχείρισης της οικονομίας
δεν αποσκοπεί στην ανάκαμψη των ζωών μας. Αντιθέτως, ενισχύεται για άλλη μια φορά το
ιδιωτικό κεφάλαιο, καταργούνται συλλογικά δικαιώματα και κατακτήσεις πολλών χρόνων και
επιβάλλονται επαχθή μέτρα για τα κατώτερα στρώματα, ενώ το κεφάλαιο παραμένει άθικτο
ξανά. Κι η φερόμενη ως εκπρόσωπος των εργατών-τριών ΓΣΕΕ το μόνο που έχει να προτάξει
απέναντι στα νέα μέτρα είναι απλά άλλη μία γενική απεργία-πυροτέχνημα, η οποία μάλιστα
καλείται μια μέρα πριν την ψήφιση του νομοσχεδίου! Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι ο κό-
σμος τους έχει απαξιώσει τόσο πολύ ώστε την μέρα της Πρωτομαγιάς στη Θεσσαλονίκη το κά-
λεσμα του Εργατικού Κέντρου δεν μπόρεσε να κάνει ούτε πορεία για πρώτη φορά στα χρονικά.
Αντίθετα, η ανεξάρτητη ταξική πορεία προσέλκυσε πλήθος κόσμου, το οποίο όμως πρέπει και
να μετουσιωθεί σε ενεργή στήριξη των σωματείων βάσης και των δυνάμεων εκείνων που
παλεύουν για έναν ανεξάρτητο και ακηδεμόνευτο συνδικαλισμό από τα κάτω. Δεν έχουμε
αυταπάτες ότι όλα αυτά τα δικαιώματα που πλήττονται θα διατηρηθούν ή θα ξανακερδηθούν εύ-
κολα, όμως δεν θα αφήσουμε το κράτος και το κεφάλαιο να επιβληθούν χωρίς καμία αντίσταση
και θα επιδιώξουμε (όπως επιδιώκουμε και πραγματοποιούμε στο τώρα) την περαιτέρω οργά-
νωση της εργατικής τάξης σε οριζόντιες και όχι γραφειοκρατικές οργανώσεις. Από την οργάνωση
σε επαναστατικά σωματεία βάσης και κολεκτίβες εργασίας μέχρι τις καταλήψεις άδειων σπιτιών
και τη μάχη ενάντια στον καθημερινό ρατσισμό πρέπει να υπερασπιστούμε τις ζωές μας και τα
κεκτημένα μας.
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΜΑΣ
ΤΗΝ ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΩΝ ΖΩΩΝ ΜΑΣ
ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ

 Ενημερωση απο λευκορωσια

 Πριν παραθέσουμε δυο κείμενα από αναρχικούς συντρόφους από τη Λευκορωσία σχετικά με
τι πορείες που έγιναν τους προηγούμενους μήνες εκεί, θα αναφέρουμε κάποια πράγματα για τις
ίδιες τις διαδηλώσεις. Από το 2015 έχει ψηφιστεί ένας νόμος «ενάντια στα κοινωνικά παράσιτα»,
που επιβάλλει ειδική φορολογία σε όποιον δεν δηλώνει εισόδημα από εργασία. Καθώς τα πρώτα
πρόστιμα έρχονται στο τέλος του 2016, τους επόμενους μήνες ακολουθεί πλήθος διαδηλώσεων
από τους ανθρώπους που πλήττονται.
Η πρώτη πορεία γίνεται στις 19 Φεβρουαρίου και μαζεύει 4.000 άτομα, αριθμό αρκετά μεγάλο
για τα δεδομένα της Λευκορωσίας. Οι αρχές αρχικά κρατούν στάση αμηχανίας και δεν υπάρχουν
συλληφθέντες ούτε επιθέσεις. Από τις πορείες εξ αρχής απουσιάζουν οι εθνικιστικές και χριστιανο-
δημοκρατικές δυνάμεις της χώρας που βρίσκονται στην αντιπολίτευση.
Επισήμως οι πιο ορατές πολιτικές δυνάμεις στις πορείες στις 19 Φεβρουαρίου ήταν οι σοσιαλδη-
μοκράτες, ενώ πρώτη φορά οι αναρχικοί της χώρας βγήκαν μαζικά στους δρόμους με ξεχωριστό
μπλοκ, ορατή παρουσία και αρκετά μεγάλη αποδοχή από τους παρευρισκόμενους, κάτι που φά-
νηκε πιο μετά.
Η κατάσταση αυτή δημιούργησε στην Λευκορωσία ένα κίνημα ανέργων ενάντια στον νέο φόρο.
Μετά τις 19 Φεβρουαρίου σποραδικές πορείες γινόντουσαν σε όλη τη χώρα και αν και δεν υπήρχαν
συλλήψεις οι κρατικές αρχές φάνηκε να στενεύουν στην επιτήρηση των πορειών. Στις 15 Μαρτίου
η αναρχική ομάδα «revolutsionoe deystvie» καλεί σε παν-λευκορωσική δράση ύστερα από μια
εκτεταμένη ενημερωτική καμπάνια που είχε κάνει τις προηγούμενες 15 μέρες. Η ομάδα εκτιμώ-
ντας τα κοινωνικά αντανακλαστικά θεώρησε ότι η δράση αυτή θα στηριζόταν από αρκετό κόσμο
καθώς το γεγονός είχε προπαγανδιστεί καλά τόσο στο δρόμο όσο και στα social media ενώ στις
5 Μαρτίου ο Λουκασένκο είχε ανακοινώσει ότι ο νόμος δεν καταργείται αλλά θα αναβληθεί η
εφαρμογή του για ακόμα ένα χρόνο, κάτι που ενθάρρυνε τους διαδηλωτές. Όντως στις 15 Μαρτίου
σε 10 πόλεις της Λευκορωσίας πραγματοποιούνται πορείες από 20 έως 2000 άτομα. Παρόλα αυτά,
καθώς οι αρχές παρακολουθούσαν τα καλέσματα βρίσκονταν σε ετοιμότητα. Οι διαδηλωτές ξυ-
λοκοπήθηκαν ενώ 35 άτομα συνελήφθησαν. Αυτό προκάλεσε μεγάλη αναταραχή και ξεκίνησαν
πορείες αλληλεγγύης.
Στις 25 Μαρτίου έγινε μια ακόμα μεγάλη πορεία με χαρακτήρα πέρα από την κατάργηση του
νόμου, ενάντια στην κρατική καταστολή. Οι πορείες κυρίως στο Μινσκ ήταν μαζικότατες, παρόλα
αυτά δέχτηκαν σκληρή καταστολή: αντλίες νερού, στρατός αστυνομικών και συλλήψεις ατόμων
από σπίτια και χώρους δουλειάς. Συνολικά αυτή τη στιγμή στη χώρα έχουν συλληφθεί 400 άτομα
περίπου, και σχεδόν το σύνολο του αναρχικού χώρου.*ευχαριστούμε την ιστοσελίδα ourbabadoesntsayfairytales.wordpress.com για τις πληροφορίες.
Τα κείμενα μεταφράστηκαν από την ιστοσελίδα revbel.org/en

 Αποτελέσματα της 25ης Μάρτη.
Υπάρχει συνέχεια;Ο κόσμος δεν τα παράτησε και παρά τις πολλές προσπάθειες της αστυνομίας να διαλύσει
το πλήθος και τις μαζικές προσαγωγές (περίπου 300-500 προσήχθησαν), ο κόσμος συνέχιζε να
περνά σποραδικά από την Λεωφόρο Ανεξαρτησίας. Οι δυνάμεις καταστολής αντέδρασαν σ’
αυτό βίαια, με την αγαπημένη τους παραδοσιακή τακτική, δηλαδή επιτιθέμενες στον κόσμο και
δέρνοντάς τον. Η αστυνομία επέδειξε τότε όλο το μεγαλείο της, ούσα εξοπλισμένη για κανο-
νική στρατιωτική επιχείρηση και στοιβάζοντας γριές γυναίκες και ανάπηρους σε κλούβες και
μπατσικά με άνωθεν εντολές. Κρίνοντας από τις αντιδράσεις της κοινωνίας, κανείς δεν αμφι-
βάλλει ότι τα μέλη των δυνάμεων επιβολής του νόμου είναι πραγματικοί εχθροί του λαού και
δουλειά τους είναι να μας δέρνουν και να μας διαλύουν.
Το αποτέλεσμα των παραπάνω ήταν η πορείανα σκορπίσει, ενώ πολλοί δημοσιογράφοι που
κατέγραφαν τα γεγονότα προσήχθησαν βίαια κατά τη διάρκειά τους. Όπως αναμενόταν, έγινε
προσπάθεια να μπλοκάρουν το ίντερνετ, αλλά πολλοί διαδηλωτές είπαν ότι το Telegram και το
FireChat δούλευαν. Οι τηλεφωνικές επικοινωνίες δεν είχαν μπλοκαριστεί, κάτι που επέτρεψε
στα μίντια να λαμβάνουν συνεχώς πληροφορίες από τα γεγονότα.
Λίγο αφού είχαν τελειώσει όλα ένα κάλεσμα εμφανίστηκε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης
για συγκέντρωση αλληλεγγύης στους συλληφθέντες την επόμενη μέρα στην πλατεία. Τε-
λικά, η πληροφορία άρχισε να διαδίδεται για συγκέντρωση στις 26 Μαρτίου στις 12 το πρωί
στην Πλατεία Οκτωβρίου. Επίσης, προτρέψαμε τον κόσμο να βγει στους δρόμους του Μινσκ και
άλλων πόλεων και να εναντιωθεί στο αστυνομικό κράτος.
Μπορούμε τώρα να παραθέσουμε μερικά
πράγματα:
- Η εξάρτηση μέρους της αντιπολίτευσης με το πλάνο του Στάτκεβιτς δεν δικαιολογείται και δεν
μας εκπλήσσει καθόλου. Ακόμα κι αν το πλάνο είναι τέλειο, ποιος μπορεί τότε να αποτρέ-
ψει τις μυστικές υπηρεσίες από το να απαγάγουν απλώς τον Στάτκεβιτς, όπως κι έκαναν;
- Η προσπάθεια να δημιουργηθεί η αίσθηση μιας μόνο μέρας μαζικού ξεσηκωμού στην κοι-
νωνία δεν δικαιολογείται, ειδικά όταν γίνεται σε μια μόνο πόλη. Γενικά, γι’ αυτό το λόγο η
ομάδα μας επέλεξε να διαδοθεί το κάλεσμα για να βγούμε στους δρόμους στις 18. Πιστεύου-
με ότι η δύναμη της διαμαρτυρίας ενάντια στο νόμο για τα «κοινωνικά παράσιτα» βρίσκεται σε
μια φτωχή και εξαθλιωμένη ενδοχώρα, όπου οι άνθρωποι στερούνται τη δουλειά και την ευ-
καιρία να τα βγάλουν πέρα. Η δράση στις πόλεις στις 26 είναι επίσης σημαντική, ίσως περισ-
σότερο από τις δράσεις στο Μινσκ στις 25. Είνα στην αυτό-οργάνωση των ανθρώπων στις μι-
κρές πόλεις εκεί που εμείς βλέπουμε στο παρόν δυναμική. Είναι επίσης προφανές σ’ εμάς ότι η
προσπάθεια να βασιστούμε σε μια πόλη ενάντια σε μια τόσο οργανωμένη μηχανή, όπως
το κράτος, δεν βγάζει νόημα. Το συγκεντρωτικό κράτος θα κερδίσει σε μια μάχη, αλλά αν
δράσεις σε πολλές πόλεις μαζί και καλέσεις τον κόσμο σε κάτι παραπάνω από μια διαδήλωση
αυτό θα έχει νόημα.
- Ο μόνος πραγματικός (και σχετικά αναίμακτος) τρόπος να σταματήσουμε τη δικτατορία που βρί-
σκεται σε εξέλιξη είναι μια απεργία. Μια απεργία που θα ενώσει σχεδόν ολόκληρη τη χώρα.
Είναι ξεκάθαρο ότι η απεργία και οι απεργιακές επιτροπές δεν θα προκύψουν μιλώντας απλά γι’
αυτές. Και είναι οι δράσεις στο δρόμο που πρέπει να αποτελέσουν την αρχή και τον καταλύτη
της ενοποίησης των εργατών. Ενθαρρύνουμε όλους τους αναγνώστες της ιστοσελίδας μας να
διαδώσουν την ιδέα της απεργίας όσο περισσότερο μπορούν! Την απεργία και τις δράσεις
κοινωνικής ανυπακοής – αυτά είναι που μια δικτατορία περισσότερο φοβάται.
Τώρα είναι ιδιαιτέρως σημαντικό να μην μειώσουμε το ρυθμό και σταματήσουμε τις διαδη-
λώσεις!
Η αστυνομία εδώ και πολύ καιρό προετοιμαζόταν για να μας φοβίσει, αλλά τι υπάρχει πλέον
για μας να φοβόμαστε; Τι μπορεί να είναι χειρότερο; Αν σταματήσουμε τώρα, τότε το επόμενο βήμα θα είναι μια δικτατορία, κάτι το οποίο βιώνουν τώρα στην Τουρκία και τη Βόρειο Κορέα.
Κάτι που θα σημάνει συλλήψεις συγγενών και φίλων σας.

Ο φόβος ως εργαλείο της εξουσίας

Πολλοί άνθρωποι, καθώς συζητούν τα γεγονότα της 25^ης Μάρτη, αναρωτιούνται γιατί οι αρχές έπρεπε, στην πραγματικότητα, να διαλύσουν μια μη επιθετική διαδήλωση τόσο βίαια. Είναι ξεκάθαρο ότι αποτελεί μια προσπάθεια της εξουσίας για εκφοβισμό. Οι αρχές δεν πρόκειται να συζητήσουν τίποτα με τους από τα κάτω με ίσους όρους. Το συγκεκριμένο νομοσχέδιο υιοθετήθηκε «κατ’ αντιστοιχία με τον νόμο» και κανείς δεν ανησυχεί για το ότι γιγάντωσε την δυσαρέσκεια του κόσμου απέναντι στις αρχές. Παρά τις ξεκάθαρες αποδείξεις στο διαδίκτυο, οι μπάσταρδοι αυτοί με τις στολές δεν θα τιμωρηθούν γι’ αυτά που κάνανε. Αλλά απ’ αυτό προκύπτει ένα άλλο ερώτημα: «γιατί τόσες φωτογραφίες και βίντεο με τον χαμό αυτών των μπάσταρδων εμφανίστηκαν στο διαδίκτυο;»

Ακόμα και πριν την «Ημέρα της Θέλησης» πολλά σάιτ στο ίντερνετ γράψαν για οπλισμένους μπάτσους στους δρόμους της πρωτεύουσας. Την ίδια στιγμή (με τα λεφτά μας) οι εχθροί δεν είχαν παλιά σοβιετικά καλάσνικοφ, αλλά καινούργια αυτόματα M-5. Πριν απ’ αυτό στις 15 Μαρτίου διέρρευσαν φωτογραφίες με αστυνομικά βαν και αμάξια κρυμμένα σε αυλές με αντλίες νερού, έτοιμα για καταστολή. Σίγουρα δεν δείχνει και τόση προθυμία για διάλογο, έτσι δεν είναι; Κατά τη διάρκεια της βδομάδας τα κυβερνητικά μίντια διέβαλαν τους συντρόφους μας κι όσους ήταν ενάντια στην τυραννία της φατρίας του Λουκασένκο.

Την ημέρα της πορείας ο αριθμός των εχθρών στους δρόμους του Μινσκ ξεπέρασε κάθε όριο. Οι εχθροί όλων των μονάδων μαζεύτηκαν εκεί: ΕΚΑΜ, ντόπιες στρατιωτικές μονάδες, ειδικές δυνάμεις. Ο εξοπλισμός επίσης ποίκιλλε: από απλά γκλομπ μέχρι αυτόματα όπλα και τυφέκια με διόπτρα. Επίσης, τα οχήματα των μπάτσων δεν πήγαν πίσω: βαν, αμάξια με αντλίες νερού, καινούργια λεωφορεία, αμάξια που φρακάρουν το ίντερνετ και τις επικοινωνίες μέχρι και το τεθωρακισμένο εκτός δρόμου όχημα «Τίγρης» με υποδοχή για πυροβόλο όπλο.

Και θα θέλαμε να εστιάσουμε στα μπλοκαρίσματα που αναφέραμε και πριν. Σε συνθήκες, κατά τις οποίες όλοι οι τριγύρω δρόμοι είναι μπλοκαρισμένοι με ενόπλους και με μηχανήματα που παρεμποδίζουν το ίντερνετ και τις τηλεπικοινωνίες, ο υπερβολικός αριθμός συλλήψεων, παρόλα αυτά, εμφανίζεται σε διαφορετικές διαδικτυακές πηγές και εφημερίδες (φυσικά όχι λευκορωσικές). Πώς μπορούσε κάτι τέτοιο να έχει συμβεί; Προφανώς τα μπλοκαρίσματα κρατήθηκαν για την περίπτωση που η κατάσταση θα έχει ξεφύγει τελείως. Για παράδειγμα, σε περίπτωση που οι πορείες κατέληγαν σε συγκρούσεις ή που κάποιος μπάτσος στην τσίτα πυροβολούσε κάποιον. Φυσικά, μπορούσες να τραβήξεις βίντεο και να το ανεβάσεις στο youtube ή να τραβήξεις φωτογραφίες με κινητό και γρήγορα να τις ανεβάσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Αλλά αν οι εχθροί είχαν εντολή, θα βοηθούσε; Η επικοινωνία θα σταματούσε ολοκληρωτικά ή σχεδόν ολοκληρωτικά και κάποιος με κάμερα θα ήταν πρακτικά αδύνατο να κρυφτεί από τους μπάτσους, οι οποίοι θα ήλεγχαν τους δρόμους. Ο οποιοσδήποτε θα μπορούσε να είχε συλληφθεί αμέσως. Να κατάσχεις τις συσκευές είναι επίσης ζήτημα του ενός δευτερολέπτου. Αλλά δεν συνέβη. Γιατί;

Προφανώς οι αρχές θέλησαν να κλείσουν τα στόματα όλων των δυσαρεστημένων ανθρώπων μ’ αυτόν τον τρόπο. Τα κυβερνητικά μίντια μετέδιδαν για ναζί, αναρχικούς ,τον «Δεξιό Τομέα», ριζοσπάστες, που ετοίμαζαν ένα νέο Μαϊντάν. Αλλά ποιος τους πιστεύει τώρα; Είναι περισσότερο μια βιτρίνα «για να ΄χαμε να λέγαμε». Επίσης, πρόσφατα δημοσιεύτηκαν τα αποτελέσματα της έρευνας, η οποία έχει δείξει ότι η μεγάλη πλειοψηφία της λευκορωσικής νεολαίας δεν εμπιστεύεται τις πληροφορίες που προβάλλονται στην τηλεόραση. Οι συζητήσεις για «διάλογο και αρωγή» μένουν μόνο συζητήσεις, αλλά το βασικό μήνυμα στάλθηκε από τις αρχές. Αν προσπαθείς να πεις κάτι ή βγεις έξω στους δρόμους, οι μπάσταρδοι της αστυνομίας θα σε χτυπήσουν κατευθείαν. Και αφού συλληφθείς και τιμωρηθείς, μπορεί να σε απολύσουν από τη δουλειά ή να σε αποβάλλουν από το πανεπιστήμιο.

Θα θέλαμε να τονίσουμε το εξής: πολλοί της αντιπολίτευσης ήταν χαρούμενοι και έλεγαν ότι η ΕΕ δεν θα έδινε πλέον άλλα χρήματα στον δικτάτορα. Αλλά η «πραγματιστική πολιτική» γίνεται όλο και συχνότερα μια συνηθισμένη απάντηση των «δημοκρατικών» κρατών. Η πραγματικότητα είναι τέτοια που ο Λουκασένκο μπορεί να πάρει τα εύσημα από την ΕΕ. Η ΕΕ δεν νοιάζεται για τα προβλήματά μας, είναι απλά σε κόντρα με την Ρωσία του Πούτιν. Και με συνείδηση των συμφερόντων τους και για να εντάξουν ακόμα μια χώρα στη σφαίρα επιρροής τους, είναι έτοιμοι να δώσουν λεφτά ακόμη και στον δικτάτορα, για τον οποίο δεν έχει καμία αξία να αιματοκυλήσει το ίδιο του το έθνος. Ακόμα κι αν εσύ και οι συγγενείς σου τσακίζεστε κάθε μέρα με ρόπαλα ή σας πυροβολούν στις πλατείες , για τους ιθύνοντες την ΕΕ δεν θα είμαστε κάτι παραπάνω από σκλάβοι του Λουκασένκο, για τους οποίους μπορεί να είναι σκληρός και να έχει το δικαίωμα να μας ελέγχει όπως θέλει. Αν και, προφανώς, ο Αλεξάντερ Γκριγκορίεβιτς αποφάσισε να μην ρισκάρει και έκανε τον επόμενο ελιγμό του προς τη μεριά της δικτατορίας του Πούτιν: εκεί οι μέθοδοί του δεν θα δεχτούν κριτική, αλλά απεναντίας, θα υποστηριχτούν και θα παινευτούν. 

 ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΕΝΑ ΟΜΟΡΦΟ ΑΓΩΝΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΑΣΧΗΜΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Άτιτλο

Σας είδα

αγοράζατε τις κυριακές
και αφήσατε πάνω μου
το βάρος μιας προσωρινής γλώσσας
Σαούλ όχι Παύλος
με ψεύτικες βλεφαρίδες, κροσέ και ρεβυθάλευρο
Η σπουδή μου
λειαίνει τη σκληρότητα της γης
με κρεμαστές φτέρες και αστρόφυτα
τρέχουν τα πληκτρολόγια
σ’ ένα βαρύ τσιμεντέρνιο ακρωτήρι
μέχρι το αύριο.

Άτιτλο
Τρέχουμε πιο γρήγορα
με τα παλιά μας κράνη φορεμένα
από τις μηχανές που επιμένουν σ αυτό τον κόσμο

Άτιτλο
Ζεσταίνω τη σάλτσα στην κατσαρόλα
και σκέφτομαι
τις αλυκές του αυγούστου
τους οργανωτικούς ηδονιστές
με εφεδρείες και ανάπαυση
καρφώθηκαν ναυτικές τα χρέη
βιοπορισμός - πλούτος - ενδοχώρα

 
Γκόγκος Αναστάσιος 
απο την ποιητική συλλογή «Δρομολόγια»